Bycie „bardzo wrażliwym” jest cechą osobowości. Jak się czuje taka osoba?

Pierwszego dnia w przedszkolu nauczycielka przeczytała regulamin klasy: „Każdego ranka wkładaj plecak do schowka. Szanuj swoich kolegów z klasy. Żadnego paplania”.

Po przeczytaniu listy powiedziała: „I na koniec najważniejsza zasada ze wszystkich: jeśli masz jakieś pytania, podnieś rękę”.

Mimo otwartego zaproszenia zadałem kilka pytań. Zanim podniosłem rękę, przyglądałem się wyrazowi twarzy nauczycielki, próbując dowiedzieć się, czy jest zmęczona, zła, czy zirytowana. Jeśli uniosła brwi, założyłam, że była sfrustrowana. Jeśli mówiła zbyt szybko, myślałem, że jest niecierpliwa.

Zanim zadałem jakiekolwiek pytanie, pytałem: „Czy mogę zadać pytanie?” Początkowo moja nauczycielka spotkała się z empatią na moje wątłe zachowanie: „Oczywiście, że jest w porządku”, powiedziała.

Ale wkrótce jej współczucie przerodziło się w rozdrażnienie i krzyknęła: „Mówiłam ci że nie musisz prosić o pozwolenie. Nie zwracałeś uwagi w pierwszym dniu zajęć?”

Zawstydzona za złe zachowanie, powiedziała, że jestem „słabym słuchaczem”.

Na placu zabaw walczyłem o zaprzyjaźnienie się. Często siedziałam sama, bo wydawało mi się, że wszyscy są na mnie wściekli.

Krytury rówieśników i surowe słowa nauczycieli spowodowały, że się wycofałem. W rezultacie miałem niewielu przyjaciół i często czułem, że nie pasuję. „Nie wchodź, a nikt ci nie będzie przeszkadzał” stało się moją mantrą.

Kiedy moi znajomi się w kimś podkochiwali, zwracali się do mnie o radę.

„Czy myślisz taki a taki chce, żebym zadzwonił, a on udaje, że trudno go dostać zapytał przyjaciel. „Nie wierzę w bycie trudnym do zdobycia. Po prostu bądź sobą – odpowiedziałem. Mimo że moi przyjaciele uważali, że przeanalizowałem każdą sytuację społeczną, zaczęli doceniać mój wgląd.

Jednak ciągłe udzielanie rad emocjonalnych i zadowalanie innych stało się wzorcem, który był trudny do przełamania . Obawiając się bycia zauważonym, włączyłem się w narracje innych ludzi, wykorzystując swoją wrażliwą naturę, by ofiarować empatię innym.

Kiedy koledzy z klasy i przyjaciele biegali do mnie po wsparcie, prawie nic o mnie nie wiedzieli , i czułam się niewidzialna.

W czasie, gdy nadeszła moja ostatnia klasa liceum, miałam swojego pierwszego chłopaka. Doprowadzałam go do szału.

Ciągle studiowałam jego zachowanie i mówiłam mu, że musimy pracować nad naszym związkiem. Zasugerowałam nawet, abyśmy zrobili test osobowości Myersa-Briggsa , aby sprawdzić, czy byliśmy zgodni.

„Myślę, że jesteś ekstrawertykiem, a ja jestem introwertykiem!” zadeklarowałam. Nie był rozbawiony moją hipotezą i ze mną zerwał.

„Osoby bardzo wrażliwe są często narażone na głośne dźwięki. Mogą potrzebować odpoczynku po dużej stymulacji. Bardzo wrażliwi ludzie są głęboko dotknięci uczuciami innych i często wierzą, że mogą wyczuć emocje innej osoby”.

W 1997 roku podczas zajęć z psychologii mój profesor z college’u opisał typ osobowości, który Nigdy wcześniej nie słyszałem o osobie bardzo wrażliwej.

Kiedy wymienił typowe cechy HSP, miałem wrażenie, że czyta mi w myślach.

Według mojego profesora, dr. Elaine Aron, psycholog, ukuła termin HSP w 1996 roku. Dzięki swoim badaniom Aron napisał książkę: „ Wysoce wrażliwa osoba: jak prosperować, gdy świat cię przytłacza .” W książce opisuje typowe cechy osobowości HSP i jak prosperować w świecie jako istota wrażliwa.

Mój profesor powiedział, że HSP są często intuicyjne i łatwo nadmiernie stymulowane. Szybko zwrócił uwagę, że Aron nie postrzega HSP jako osoby posiadającej wady osobowości lub syndrom, ale raczej zestaw cech, które wynikają z posiadania wrażliwego systemu.

Ten wykład zmienił przebieg mojego życia.

Zaintrygowana tym, jak wrażliwość kształtuje nasze osobowości i interakcje z innymi, poszłam na studia podyplomowe i zostałam psychologiem.